چشمه

جدا شد یکی چشمه از‏‎ ‎کوهسار

‎به ره گشت ناگه بسنگی‎ ‎دچار

‎به نرمی چنین گفت با سنگ‏‎ ‎سخت

‎کرم کرده راهی ده ای‎ ‎نیکبخت

‎ولی سنگ چون خو گران بود‏‎ ‎سر

‎زدش سیلی و گفت دور ای‎ ‎پسر

‎نجنبیدم از سیل دریا‎ ‎گرای

‎که ای تو، که پیش تو جنبم‏‎ ‎ز جای

‎نشد چشمه از پاسخ سنگ‎ ‎سرد

‎به کندن در ایستاد و ابرام‎ ‎کرد

‎بسی کند و کاوید و کوشش‏‎ ‎نمود

‎کزین سنگ خارا رهی‎ ‎برگشود

‎ز کوشش به هر چیز خواهی‎ ‎رسی

‎به هر چیز خواهی کماهی‎ ‎رسی